tag:blogger.com,1999:blog-26613397986728282532024-03-12T21:09:55.567-07:00Zo gaat dat nuOver schrijven, over vroeger en over nuAnnet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comBlogger31125tag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-15797624868212644082020-05-16T04:54:00.000-07:002020-05-16T04:54:11.112-07:00Een bezoek aan het reality museum<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Eergisteren op tv: Boris Blom was bij Beau om te praten over zijn Instagram-accout @realitymuseum. Mijn mond viel open: waarom had ik dit niet eerder ontdekt. Het account bevat kort fragmenten uit heel veel reality series. Idols, Echte meisjes in de jungle, Oh oh Gerso. Ik heb echt niet alles gezien, maar (beschamend) veel kwam me bekend voor.<br />
<br />
De volgende morgen had ik een leuk gesprekje met de positief ingestelde Boris over mijn boek Privacy Live. Want wie van reality houdt, is vast ook geïnteresseerd in mijn boek. Denk ik.<br />
<br />
Hier item bij Beau:<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="253" seamless="" src="https://static.rtl.nl/embed/?uuid=cd43dc4d-47bf-4e99-837d-2f393f471221&publicatiepunt=rtlsharenl&autoplay=false" width="450"></iframe>
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-53447144069703491042020-04-07T02:01:00.001-07:002020-04-07T02:03:44.616-07:00Van lezer naar schrijver<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Hoe ik een boekengek werd - deel 7 (einde)</b><br />
<br />
Als je tien jaar lang gemiddeld een boek per week leest, dan heb je 500 boeken gelezen. Veel daarvan zijn goed, maar lang niet allemaal. In de tijd dat ik boeken recenseerde voor Chicklit.nl en Vrouwenthrillers.nl kwam het moment dat ik dacht: ‘Dit kan ik ook.’ En ik beken: ik dacht ook: ‘Dit kan ik beter.’In 2006 ontwikkelde zich in mijn hoofd een verhaal, een plot, waarvan ik zo sterk voelde dat het op papier moest komen, dat ik eraan begon. Dit zou mijn verhaal worden, mijn boek, mijn bestseller. Natuurlijk ken ik de cijfers: slechts een handjevol Nederlandse schrijvers lukt het op de bestsellerlijst te komen, kan op een dag zijn kantoorbaan opzeggen en het romantische ideaal van een schrijver gaan leven. Je weet wel: een hond, een huisje aan de bosrand en een glas wijn naast je laptop. Ondanks de kleine kans, wilde ik graag een van hen zijn.<br />
<br />
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-5JQ_M-yAVUM/XoxBKRyZ8gI/AAAAAAAAOvc/X5N14fHpMmQxZrk1kJBtQrEUlDHZjO3nACLcBGAsYHQ/s1600/mustreads2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; display: inline !important; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1274" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-5JQ_M-yAVUM/XoxBKRyZ8gI/AAAAAAAAOvc/X5N14fHpMmQxZrk1kJBtQrEUlDHZjO3nACLcBGAsYHQ/s200/mustreads2.jpg" width="157" /></a>Viel dat ff tegen. Schrijven blijkt maandenlang achter je laptop zitten, vol frustratie, writersblocks en herschrijf-rondes. Een echte hondenbaan en zonder wijn niet vol te houden. Tot zover het ideaal. Het duurde jaren voordat ik in de gaten had dat het zo werkte. Of ik nu in een huisje aan de bosrand zat of op mijn studeerkamer, het was bikkelen, volhouden, weer opnieuw beginnen en herschrijven. En dan heb ik het nog niet eens over alles wat je moet kunnen als schrijver: het verhaal moet origineel zijn, de spanning moet goed opgebouwd worden, de karakters moeten goed uitgewerkt zijn, een beetje talent en stijl zijn mooi meegenomen, en het mag allemaal niet te voorspelbaar zijn of van clichés aan elkaar hangen.<br />
<br />
Zelf een boek schrijven bleek voor mij een les in nederigheid. Denken dat je iets kan is zoveel makkelijker dan het ook doen. Ik heb hernieuwd respect voor elke schrijver die een boek afrondt, ik leef mee met iedereen die middenin het schrijfproces zit, en bovenal ben ik de afgelopen jaar dankbaarder dan ooit voor mijn kantoorbaan. Dat huisje aan de bosrand huur ik af en toe wel. En fulltime schrijven: daar is dus niets romantisch aan! Mijn boek is vorige maand verschenen. Na meer dan 13 jaar, na jaren waarin gefrustreerd was, jaren waarin ik bleef doorschrijven, ook al had ik er geen plezier in, na jaren dat ik het opgaf en besloot dat ik beter een andere hobby kon zoeken en na jaren waarin ik schreef en herschreef, is mijn verhaal als boek te koop in de winkel. Ik ben zo trots en zo opgelucht. Ik ben blij met elke recensie en met elke lezer die plezier beleeft aan het verhaal. En ik ben moe. Wanneer je iets zo lang, zo graag wilt, en je droom komt uit, dan ben je bekaf.<br />
<br />
Dus de afgelopen weken ben ik aan het uitrusten (het Corona-virus helpt daarbij een handje). Overdag werk ik thuis en ’s avonds hang ik op de bank en binge Netflix-series. En af en toe glijdt mijn blik dan omhoog naar de boekenplank boven de tv waar een exemplaar van Privacy Live staat en dan verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-67343457644445135452020-04-07T01:57:00.002-07:002020-04-07T01:57:34.921-07:00Grootmoeder<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Hoe ik een boekengek werd - deel 6</b><br />
<br />
Een aantal maanden voor ik Het dagboek van Bridget Jones las, stierf mijn grootmoeder. Ze was 93 jaar geworden. Toen ze stierf, was ze zo gekrompen dat ze nog maar 1 meter 50 was. Ze had lang grijs haar, dat ze in een knotje achterop haar hoofd droog, droeg ouderwetse bloemetjesjurken en rook altijd naar viooltjes. Ze wilde graag dat wij haar ‘grootmoeder’ noemden. ‘Oma’ vond ze te gewoontjes.<br />
<br />
Mijn liefde voor boeken heb ik van haar. Grootmoeder gaf ons nooit geld of snoep, maar boeken. In haar kast had ze een vak ingericht speciaal voor mijn zusje en mij. Als we bij haar op bezoek gingen, rende ik altijd meteen naar de kast. Elke week stonden er nieuwe boeken in. De ene keer waren het stomme boeken, saaie klassiekers of te moeilijke literatuur, de andere keer waren het precies de boeken die ik wilde lezen: Thea Beckman, Tonke Dragt, Jan Terouw. Toen ik ging puberen kreeg ik van haar Kinderen van Moeder Aarde. Zo mooi. Toen ik ouder werd kocht ze Gödel, Esher, Bach voor me.<br />
<br />
Als we bij haar logeerden mochten we mee naar De Kler, een van de grootste boekhandels in Leiden. Dan trok ze haar groene, wollen jas aan, controleerde haar steeds dunner wordende knot en gingen we met de bus – met haar roze strippenkaart – naar het centrum. In De Kler werd ze warm onthaald door het voltallige personeel. ‘Wilt u een kopje koffie?’ ‘Zijn dit uw kleinkinderen?’ Grootmoeder liet zich de rol van eregast graag aanmeten. Als haar kopje leeg was, koos ze de boeken uit die ze wilde hebben en die werden dan in de loop van de week bij haar thuis bezorgd. Toen ze niet zo makkelijk meer naar de stad kon, stuurde De Kler haar een catalogus zodat ze vanuit haar stoel bij het raam kon winkelen. Elk jaar op haar verjaardag ontving ze een enorme bos bloemen van hen. <br />
<br />
Toen ze echt oud werd, en mijn vader haar financiën moest regelen, kwam hij erachter hoeveel geld ze per maand aan boeken uitgaf… het was haar grootste kostenpost.<br />
<br />
Mijn liefde voor boeken heb ik van haar. Ik typ dit stukje tekst terwijl ik achter haar antieke bureautje zit en nog steeds is een groot deel van de boeken in mijn kast ooit van haar geweest. Grootmoeder had het geweldig gevonden om te weten dat ik nu zelf een boek geschreven heb. Geen saaie klassieker, maar een young adult. Iets te gewoontjes voor haar smaak, maar toch…</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-30203768887932471832020-03-20T01:35:00.001-07:002020-03-20T01:38:57.573-07:00Thrillers<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Hoe ik een boekengek werd - deel 5</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-W9WogYX5RuA/XnSARtZYdlI/AAAAAAAAOQ8/kJdnMAPpGHw5FoBgMymvFprYjXwCfOJwgCEwYBhgL/s1600/fear-1312522-640x480_Fotor.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="480" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-W9WogYX5RuA/XnSARtZYdlI/AAAAAAAAOQ8/kJdnMAPpGHw5FoBgMymvFprYjXwCfOJwgCEwYBhgL/s200/fear-1312522-640x480_Fotor.jpg" width="200" /></a></div>
De eerste vrouwenthriller die ik las was <i>Villa Serena</i> van Marion Pauw. Het boek kreeg ik in 2005 thuisgestuurd van uitgeverij Archipel om te recenseren op ChickLit.nl. Ik had geen haast om te beginnen in het dunne boekje - de kaft was niet roze, en er stonden geen vrouwenbenen op - het bleef dan ook lang op mijn nog-te-lezen-stapel liggen. Maar uiteindelijk begon ik en las ik het in één dag uit. Net als bij <i>Het dagboek van Bridget Jones</i> had ik het gevoel iets bijzonders in handen te hebben. Het was chicklit, maar ook weer niet. Fillis, het hoofdpersonage, was getrouwd en de dertig gepasseerd, en het verhaal draaide niet om haar zoektocht naar de Ware. Het verhaal draaide om het feit dat haar man had geprobeerd haar te vermoorden. Maar Fillis was wel een echte ‘chick’. Ze was hip en grappig. Ook bevatte het boek een aantal ‘hete’ scenes. Romantiek en spanning gecombineerd en als lezer had je het gevoel dat het jou had kunnen overkomen. Het boek was voor hardcore thriller-lezers waarschijnlijk niet spannend genoeg, maar voor mij als chicklit-lezer was het de start van een nieuwe obsessie. Zouden er meer van ‘zulke boeken’ bestaan?<br />
<br />
Maar mijn zoektocht werd onderbroken door een spannende en angstige periode in het echte leven. Mijn oudste dochter werd ziek. Een jaar lang liepen we ziekenhuizen in en uit, van MRI naar ruggenpunctie, van experimentele behandeling naar reguliere controles. Het relativeert. Romantische boekjes over de Ware konden me niet meer boeien. Ik had de Ware al gevonden in mijn eigen man, de man die ons af en aan naar het ziekenhuis chauffeurde, die rechtop bleef staan wanneer ik in elkaar stortte, die zorgde dat er eten op tafel stond. Het leven draait niet om romantiek, maar om samen een crisis doorstaan.<br />
<br />
Mijn kennismaking met angst had me veranderd. Ik ontgroeide de chicklit, had het geduld niet meer om me door de eerste hoofdstukken van een nieuwe chicklit heen te worstelen waarin een bijna 30-jarige single haar niet-zo-aardige baas introduceerde, evenals haar dominante moeder, haar gelukkig-getrouwde vrienden en haar onhebbelijkheden. Ik was toe aan iets nieuws.<br />
<br />
Terwijl ik al mijn vrije tijd doorbracht in ziekenhuisstoeltjes, ontstond in de buitenwereld voorzichtig de hype rond Esther Verhoef en Saskia Noort. Het duurde maanden voordat ik dat in de gaten kreeg. Uiteindelijk kocht ik hun boeken en las ze in een ruk uit. Op een dag kreeg ik een recensie-exemplaar toegestuurd van <i>Een kwestie van tijd </i>van Tupla Mourits. Toen ik het uit had, wist ik: dit was een nieuw genre.<br />
<br />
Ik besloot een nieuwe website te maken. Maar hoe moest een website heten met informatie over ‘zulke thrillers’. De pers gebruikte een veelvoud aan plastische benamingen voor deze trendy thrillers: vinex-thrillers, polderthrillers, emo-thrillers, oestrogeenthrillers. Uitgevers noemden het literaire of psychologische thrillers. Maar al deze predicaten dekten mijns inziens de lading niet: te beperkt, te veelomvattend, te overdreven.<br />
<br />
Het antwoord kwam van Esther Verhoef zelf. Als geen ander begreep zij het verschil tussen de ouderwetse en de nieuwerwetse thrillers, ze schreef ze namelijk allebei. In een interview online gebruikte ze de termen ‘vrouwenthriller’ en ‘mannenthriller’. Het woord ‘vrouwenthriller’ vond ik zo goed passen dat dat de naam van de website werd: VrouwenThrillers.nl.
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-86854023951294926622020-03-12T13:22:00.002-07:002020-03-12T13:25:46.456-07:00Waarom moderne vrouwen chicklit lezen<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Hoe ik een boekengek werd - deel 4</b><br />
<br />
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-0Otf9DN--4g/XmqZuyIrQSI/AAAAAAAAOG4/U4B8dPae2jI6PRduvY3MlSzVB6YBUvW-QCLcBGAsYHQ/s1600/sakis-1439944-639x810_Fotor.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="639" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-0Otf9DN--4g/XmqZuyIrQSI/AAAAAAAAOG4/U4B8dPae2jI6PRduvY3MlSzVB6YBUvW-QCLcBGAsYHQ/s200/sakis-1439944-639x810_Fotor.jpg" width="177" /></a>S. en ik hadden in de beginperiode van Chicklit.nl heel intensief mailcontact met een stuk of twintig uitgevers. We kregen boeken en publiceerden in ruil recensies, artikelen, winacties, interviews en previews. Onze bezoekers (bezoeksters voornamelijk ;-)) vonden het prachtig, en hun aantal groeide elke week. De dag dat we onze duizendste bezoeker hadden, deelden S. en ik roze lolly’s uit op kantoor.<br />
<br />
Bijna elke week werden we verrast door een mailtje van een lezer die zo blij was met de website, of van een journalist die een artikel over chicklit wilde schrijven, of van een uitgeverij met een plan. Als hobby begon de website behoorlijk uit de hand te lopen. We kregen het druk. Gelukkig waren er vrijwilligers die graag mee wilden lezen, waardoor ons team groeide en groeide. Een van de eerste vrijwilligers was J, hardwerkend, betrouwbaar en een super-chicklit-fan. Ook bood collega E. aan om onze website een make-over te geven en te zorgen dat hij 'futureproof' werd.<br />
<br />
Waarom was chicklit zo'n hype? Waarom vonden al die slimme meiden (waaronder ikzelf) die romantische boeken toch zo leuk? Om die vraag te stellen hadden we een heus forum op Chicklit.nl neergezet. Ik startte een topic waarin ik deze vraag stelde. Ik kreeg nul reacties. Chicklit lezen en filosofische vragen stellen is kennelijk geen veelvoorkomende combinatie. Alle andere onderwerpen zorgden echter wel voor veel interactie en nog meer bezoekers.<br />
<br />
Het forum ging, bij gebrek aan een moderator (leermomentje!) een eigen leven leiden. Misschien kon het niet uitblijven, maar er ontstonden ruzies, fikse ruzies. Het nieuwe interactieve internet 2.0 had een keerzijde. Nieuwe mensen werden slechts met moeite geaccepteerd. Steeds vaker kreeg ik mailtjes van lezers die zich niet welkom voelden op het forum. Ik probeerde de 'zelfbenoemde leiders’ van het forum hierop aan te spreken, maar kreeg een berg van kritiek. Ook J. die actief op het forum was en meer in de leeftijdscategorie van de forummers paste, lukte het niet de regie terug te pakken. Ik had er slapeloze nachten van. Dat onze site een plek was geworden waar mensen gekwetst werden en zich niet welkom voelden was absoluut niet de bedoeling. Na weken van twijfelen besloot ik de stekker uit het forum te trekken. Veel protest volgde, maar het voelde als een enorme opluchting. De actieve groep meiden die elkaar had ontmoet op het forum, startte een eigen forum en iedereen leefde nog lang en gelukkig.<br />
<br />
Het antwoord op mijn vraag kreeg ik van Josie Lloyd en Emlyn Rees (zie deel 3). In het korte interview dat Nova met Josie Lloyd en Emlyn Rees hield, zegt Josie op een gegeven moment dat chicklit zo populair is, omdat wij een generatie zijn die geen problemen gekend heeft. Geen honger, geen oorlogen. Het gevolg is dat we onze eigen problemen maken en erg met onszelf bezig zijn. Toen, in 2004, vond ik dat een onnozele uitleg. Waarom moest het nu weer zo zwaar? Waarom mochten we niet gewoon genieten van chicklit? En waarom waren onze problemen geen ‘echte’ problemen? Later, toen ik wat ouder was, snapte ik pas wat ze bedoelde en toen snapte ik ook dat ze gelijk had. De tijdgeest heeft een weerslag op de boeken die gelezen worden.<br />
Dus die erotische boeken-rage is het gevolg van de huidige tijdgeest...?<br />
<br />
Het zou niet lang duren of ik ontgroeide de chicklit. Maar daarover meer in deel 5.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-4098330762024986302020-03-08T05:24:00.000-07:002020-03-08T05:24:39.923-07:00Experts op tv<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Hoe ik een boekengek werd - deel 3</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-3YohhA2QSUQ/XmTj_HIbLXI/AAAAAAAAOEc/EKvP7Rqf25A6P7N6RZYZNfCk25-S_he7QCLcBGAsYHQ/s1600/open-mic-1316165-640x480.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="150" src="https://1.bp.blogspot.com/-3YohhA2QSUQ/XmTj_HIbLXI/AAAAAAAAOEc/EKvP7Rqf25A6P7N6RZYZNfCk25-S_he7QCLcBGAsYHQ/s200/open-mic-1316165-640x480.jpg" width="200" /></a></div>
Wij van Chicklit.nl bleken net zo blij met uitgeverijen, als zij met ons. Samen organiseerden we Mail&Win-acties en interviews met schrijvers. Ook journalisten vonden ons. Elke week kwam er wel een verrassend, stoer, spannend, belachelijk of opvallend mailtje binnen. Of we naar een boekpresentatie wilde komen, of we geïnterviewd wilden worden (S. en ik waren nu immers de chicklit-experts), of we (en ik verzin dit niet!) een reisje naar Frankrijk wilden maken om een auteur te ontmoeten. Voor sommige evenementen maakten S. en ik tijd.<br />
<br />
Op een podium in Elspeet ontmoette ik Sander Verheijen (sorry, Sander, ik weet ook niet meer wanneer het was, 2003 of 2004). Tijdens een bijeenkomst voor uitgevers en boekhandelaren was er een vragenuurtje georganiseerd voor het publiek. Er waren in dit tijd precies drie(!) boekenwebsites: Crimezone.nl, Literatuurplein.nl en Chicklit.nl. Met z’n drieën zaten we op houten stoeltjes op het podium en beantwoordden alle vragen. Het publiek was zich ervan bewust dat ‘het internet’ invloed ging hebben op de boekenwereld, maar hoe snel dat zou gaan, daarvan hadden we geen idee.<br />
<br />
Toen het nieuwste boek van Josie Lloyd en Emlyn Rees verscheen, was er door uitgeverij Archipel een waar spektakel georganiseerd dat de hele dag duurde. Het echtpaar was, hoogzwanger en met hun jonge dochtertje, naar Amsterdam gekomen. Ze werden geïnterviewd door diverse journalisten en ook S. en ik mochten kennis met hen maken. Daarna was er een rondvaart door de grachten georganiseerd, aangekleed met een high tea. Het tv-programma Nova was erbij om alles en iedereen te filmen: journalisten, fotografen, Susan Smit(!), cameramannen, mensen van de uitgeverij en fans die via Chicklit.nl een toegangskaartje hadden gewonnen.<br />
<br />
Mijn grootste uitdaging voor die dag: wat moest ik aantrekken? Uiteindelijk kocht ik een opvallende, wijde, knalroze broek en droeg daar een eenvoudig zwart t-shirt op. Voor de gelegenheid had ik wat mascara opgedaan. In Amsterdam aangekomen bleek ik behoorlijk underdressed. Ik hoopte nog een woordje te wisselen met Susan, maar naast haar voelde ik me dik, klein - Susan is heel lang - en zo gewoontjes, dat ik, nadat ik me aan haar had voorgesteld, compleet dicht sloeg. Maar dat was nog niet het ergste van de dag. <br />
<br />
S. en ik zouden namelijk ook geïnterviewd worden door Nova (vandaar die mascara). Had ik al gezegd dat wij nu als 'experts' gezien werden? Het leek mij helemaal geweldig om op tv te komen. In mijn fantasie zou ik een briljant televisie-optreden geven en iedereen duidelijk uitleggen wat het verschil was tussen chicklit en flutromannetjes. Daarna zou ik bij diverse televisieprogramma’s aan tafel plaatsnemen. De werkelijkheid was anders.<br />
<br />
S. en ik werden in het grachtenpand van de uitgeverij bij een bureau neergezet - het leek zo net of wij een eigen kantoor hadden - met achter ons een computer met Chicklit.nl op het scherm. Er was een cameraman die ons in een bepaalde hoek positioneerde en een journalist die ons vragen stelde. We oefenden een beetje en al snel verscheen er een frons op het gezicht van de journalist: ‘Nou moet je niet zo blijven lachen.’ De cameraman had ons beiden in beeld en keek eveneens geïrriteerd. Ik was Chicklit.nl gestart met een dikke knipoog. Is het niet eigenlijk heel grappig dat wij, geëmancipeerde, intelligente vrouwen, zo graag lekkere zwijmelboeken lezen? Zo serieus nam ik het allemaal niet, en dat was kennelijk aan me te zien. ‘We gaan het anders doen,’ zei de journalist en draaide zijn lichaam naar S.<br />
<br />
S. deed het fantastisch. Haar gezicht bleef in de plooi en ze beantwoordde alle vragen alsof er niks belangrijkers op de wereld bestond dan chicklit. Toen Nova die avond werd uitgezonden, was ik nergens te bekennen. Mijn optreden, inclusief mijn knalroze broek, was er vakkundig uitgeknipt. Een carrière voor de camera heb ik toen maar laten varen. Op televisie komen is serious business.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-10647678466594950522020-03-08T05:20:00.000-07:002020-03-08T05:20:39.992-07:00Heel veel post<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Hoe ik een boekengek werd - deel 2</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-sRE60y9-et4/XmTjDKO8A7I/AAAAAAAAOEU/DEbbGjy_bAwpc82Kb7bX8NfZNJBnzpJoACLcBGAsYHQ/s1600/flower-in-a-mail-box-1528568-638x429.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="430" data-original-width="638" height="134" src="https://1.bp.blogspot.com/-sRE60y9-et4/XmTjDKO8A7I/AAAAAAAAOEU/DEbbGjy_bAwpc82Kb7bX8NfZNJBnzpJoACLcBGAsYHQ/s200/flower-in-a-mail-box-1528568-638x429.jpg" width="200" /></a></div>
Naast de printer dronken S. en ik gore koffie uit plastic bekertjes. We praatten over boeken. Mijn collega bleek net als ik een passie te hebben voor boeken met een roze covers en vrouwenbenen erop. Ze had het boek Heb mij lief van Josie Lloyd en Emlyn Rees gelezen en kon niet stoppen erover te praten. We wisselden boeken uit en ze werd nog enthousiaster. S. besloot te willen helpen met Chicklit.nl. <br />
<br />
Zij kocht het boek Goed in bed van Jennifer Weiner, ik koos voor Een ideale man van Liz Young. De kaft van dat boek was werkelijk niet om aan te zien - knalroze en er stond een jongen op met heel foute schoenen aan – en ook met Goed in bed kon je je nergens vertonen. Maar ja, we moesten wel, we konden de boeken niet wegleggen. We kochten meer boeken, op goed geluk, op basis van de kaft of omdat de achterflaptekst ons aansprak. Veel vielen er tegen - wel grappig, maar geen happy end; wel romantisch, maar zonder serieuze ondertoon; wel herkenbaar, maar niet komisch. Onze mening zetten we online. Zo konden we lezers behoeden voor een tegenvaller.<br />
<br />
Op een dag kregen we een email van uitgeverij Luitingh-Sijthoff. Ze vroegen om ons adres, zodat ze een boek konden opsturen. Het was (bijna!) de mooiste dag van ons leven. Het was al leuk om Chicklit.nl te beheren, maar nu bleek dat we ook ‘gratis’ zouden gaan lezen.<br />
<br />
Als je thuis veel boeken ontvangt, wordt de postbode je beste vriend. En je buren je grootste vijand.<br />
In het chicklit-genre kwamen in die tijd gemiddeld zo'n twintig nieuwe titels per maand uit. Het gros van de boeken werd direct naar mijn huisadres gestuurd, waarna ik ze weer doorstuurde naar vrijwilligers die met ons meelazen. Veel pakjes pasten niet door de brievenbus en het resultaat was dat ik bijna elke dag of naar het postkantoor moest, of alle buren af moest lopen om de pakjes te verzamelen. Soms wilde mijn deur niet meer open vanwege de enorme stapel boeken, folders en zetproeven die erachter lag.<br />
<br />
Onze directe buren hadden een baby. Op een dag stond de jonge moeder op onze stoep. Resoluut en met trillende stem vertelde ze dat ze geen pakjes meer voor me wilde aannemen. Ze was het zat. Als enige niet-werkende in de wijk, belde de postbode elke dag wel een keer bij haar aan met een pakje voor een straatgenoot. Ze gebood me een briefje op de deur te plakken, draaide zich om en beende weg. Ik hing een briefje op…<br />
<br />
<br />
De postbode zelf had de boodschap ook zonder briefje al begrepen. Aanbellen bij het huis naast ons durfde hij al een poosje niet meer. De vrouw des huizes had hem een paar keer flink uitgekafferd. Maar ja, hoe minder pakjes hij mee terug nam naar het postkantoor, hoe minder goed zijn beoordeling was. Er moest een oplossing komen. Dus trok ik op een dag de stoute schoenen aan, en mijn oudste spijkerbroek. Ik haalde uit de schuur een stapel planken, een hamer, schroevendraaiers, spijkers, schroeven en een zaag, en ik begon aan mijn ‘boekenkist’. Mijn man bood aan om te helpen, maar die hulp sloeg ik af. Hoe moeilijk kon zijn om een kist te maken? Dat viel inderdaad wel mee. Het maken van een rechte kist bleek daarentegen een stuk moeilijker. Maar ik was hoe dan ook trots op het resultaat. Het was een kist. Een scheve, maar toch. Ik schilderde hem wit en spoot er in roze letters ‘chicklit’ op. Hij kreeg een mooi plekje naast de voordeur. De postbode was blij, ik was blij en de buren waren blij. Tenminste, voor even. Niet lang na mijn zaag- en timmerklus verhuisden ze.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-87044139087388027972020-02-23T05:47:00.003-08:002020-03-08T05:27:01.027-07:00Bridget Jones<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>Hoe ik een boekengek werd - deel 1</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-4PM9O3FvYck/XmTkizBPolI/AAAAAAAAOEk/t3Qc4dAYf9Ydr0-uOLXdiDrGVgsMKA91ACLcBGAsYHQ/s1600/BridgetJonesDiaryMoviePoster.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="326" data-original-width="220" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-4PM9O3FvYck/XmTkizBPolI/AAAAAAAAOEk/t3Qc4dAYf9Ydr0-uOLXdiDrGVgsMKA91ACLcBGAsYHQ/s200/BridgetJonesDiaryMoviePoster.jpg" width="134" /></a></div>
Het was al de derde dag op rij dat ik mijn kinderen verwaarloosde. Het was mijn vrije dag en in de regel de drukste dag van de week. Normaal gesproken zagen mijn woensdagen er zo uit: boodschappen, de was, luiers, vingerverven, frisse neus, peuterzwemmen en stofzuigen. Deze week sloeg ik het vingerverven over, net als de was en de frisse neus. Ik hoopte dat de jongste lang bleef slapen tussen de middag, dat mijn moeder niet onverwacht langs kwam en dat de oudste misschien eventjes zichzelf zou vermaken. Dan kon ik lezen. Ik was namelijk begonnen in Het dagboek van Bridget Jones en ik wilde alleen nog maar verder lezen. Het was oktober 2002.<br />
<br />
De film Bridget Jones’s Dairy was in de bioscoop te zien. Ik was nieuwsgierig, maar eigenlijk wilde ik een boek dat zo'n hype was niet lezen. Het was waarschijnlijk voorspelbaar. En zoetsappig. En oppervlakkig. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van de weerzin: ik wilde mijn vooroordeel kunnen onderbouwen met feiten. Ik kocht Het dagboek van Bridget Jones en begon te lezen. Het was voor het eerst sinds jaren dat ik tijd maakte om iets anders te lezen dan een artikeltje in een tijdschrift of de koppen van de krant. Ik had twee dochtertjes van twee en vier jaar oud en was nogal druk geweest de afgelopen tijd. Maar nu was ik begonnen met lezen en ik kon niet meer stoppen. Ik moest gewoon tijd maken voor Bridget.<br />
<br />
Op maandag begon ik met lezen, op woensdagavond had ik het boek uit. Bridget was in drie dagen tijd mijn beste vriendin geworden en ik miste haar toen ik zonder haar verder moest. Het boek bleek inderdaad voorspelbaar en zoetsappig, maar het was niet oppervlakkig. Tenminste, niet echt. Het was komisch en serieus tegelijk, geschreven in een lekker vlot ritme. Daarnaast genoot ik van Bridget, die zo menselijk was dat ik mezelf in haar herkende. En van haar zelfspot kon ik zeker nog wat leren. Haar belevenissen waren behoorlijk over the top, verrassend en bizar, het verhaal barstte van de toevalligheden, maar de combinatie met de serieuze ondertoon maakte haar dagboek anders, niet méér van hetzelfde, maar juist vernieuwend. Op donderdag kocht ik deel 2, Het nieuwe dagboek van Bridget Jones, en las dat ook in drie dagen uit.<br />
<br />
Ik ging op zoek naar een website waar meer van ‘zulke boeken’ te vinden waren, waar ik kon zien welke boeken goed waren en welke tegenvielen, voor welk boek je zonder aarzelen 16 euro (het was 2002!) betaalde en voor welk boek dat veel te veel was. Ik zag de website voor me: Hij was roze, niet te serieus, maar ook niet te kinderlijk. Geen prinsessen-website, maar wel meisjesachtig en ook hip, een site voor moderne vrouwen die van boeken hielden. Roze met een ruitje. Een website gemaakt door iemand die gek was op dit genre. Maar hoe ik ook zocht, ik kon de website niet vinden. Hij bestond niet.<br />
<br />
Ik moest hem zelf maken. Dat jaar leerde ik hoe ik een website kon bouwen. Uit boeken en van collega's leerde ik de kneepjes van het vak. Ik vond het leuk om te programmeren, iets te maken, iets te creëren. Het idee dat je zelf een website kon ontwerpen, bouwen en dan zomaar online kon zetten, vond ik geweldig (het was inmiddels 2003, Hyves bestond nog niet!). Over de naam van mijn nieuwe boekensite moest ik even nadenken. In mijn hoofd kwam een vage herinnering boven. Er was een naam voor dit genre. Een keer had ik een artikel gelezen over Het dagboek van Bridget Jones en het succes van het boek. Daarin werd een term gebruikt: ‘chicklit’. Chicklit was een Britse term, de afkorting van chick literature. Ik controleerde of de domeinnaam www.chicklit.nl nog vrij was. Dat was zo. Dus registreerde ik hem, klikte een website in elkaar - roze met een ruitje - en zette de website online. Chicklit.nl was geboren.<br />
<br />
Inmiddels is de website niet meer van mij, maar de herinneringen zijn springlevend. En nog leuker vind ik het om ze hier weer op te halen. Binnenkort deel 2 van Hoe ik een boekengek werd :-)<br />
<div>
<br /></div>
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-54043084309443631782020-02-19T11:28:00.000-08:002020-02-20T12:48:21.821-08:00Wat ga ik niet vertellen? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-V-NV7OA9Ues/XkBTE6MXUZI/AAAAAAAANwI/1I9fBFeIjh4b1BdtlmW4IfOO5f3oUESOACLcBGAsYHQ/s1600/trianon2.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="307" data-original-width="357" height="171" src="https://1.bp.blogspot.com/-V-NV7OA9Ues/XkBTE6MXUZI/AAAAAAAANwI/1I9fBFeIjh4b1BdtlmW4IfOO5f3oUESOACLcBGAsYHQ/s200/trianon2.png" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: left;">
Nu de datum van mijn boeklancering steeds dichterbij komt, staan mijn weekenden in het teken van <i>Privacy Live</i>. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Halverwege maart is mijn boekpresentatie in de mooiste bioscoop van Leiden, het Trianon Theater. Ik vind het zo geweldig dat ik deze ruimte mag gebruiken. Ondertussen maken mijn hersenen overuren. Wat trek in aan? Wat ga ik vertellen? En nog moeilijker, wat ga ik niet vertellen? Want het verhaal van <i>Privacy Live</i> spookt al 13 jaar door mijn hoofd. Er is zoveel gebeurd in die tijd. Dat kan ik echt niet allemaal vertellen in een half uurtje.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Zo hadden mijn hoofdpersonen, Jente en Daniël, in de eerste versies allebei een andere voornaam. Ook leefden ze nog zonder smartphone - 13 jaar geleden was dat nog niet de norm. Daniël heeft er een broertje bijgekregen, maar Jentes zus is tijdens de redactie geschrapt. Kill your darlings...<br />
Er is niet veel over van de originele teksten. En zelf ben ik ook niet meer wie ik 13 jaar geleden was. Ik was moeder van twee kleine kinderen, het lukte me maar niet om te schrijven. Zoveel jaren worstelen, ik kan er uren over praten. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
Maar dat ga ik niet doen. Op 15 maart vertel ik een deel van mijn verhaal aan een volle zaal. Alle stoelen zijn inmiddels gereserveerd. Er is zelfs een wachtlijst(je). Ik verwacht dat iedereen die daarop staat alsnog een uitnodiging zal krijgen. Ook in een maand tijd kan er veel gebeuren en er zullen zeker nog afmeldingen komen. En dan komt er dus weer een stoeltje vrij...<br />
Dus, wil je graag bij mijn boekpresentatie zijn, laat het me dan weten. Ik zet je op de reservelijst en stuur je een uitnodiging zodra er een plekje voor je vrijkomt.</div>
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-23199784579689183682020-01-24T10:50:00.001-08:002020-01-24T11:00:36.946-08:00Proefdruk <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-icLd6981r8s/XhDDNtWFFFI/AAAAAAAANWI/lyQAHz_TLEMyPUa-TAuTXCJxMszHtUMbwCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_20200104_175109750_Fotor_sq.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-icLd6981r8s/XhDDNtWFFFI/AAAAAAAANWI/lyQAHz_TLEMyPUa-TAuTXCJxMszHtUMbwCLcBGAsYHQ/s200/IMG_20200104_175109750_Fotor_sq.jpg" width="200" /></a></div>
Het is 2020, het jaar waarin <i>Privacy Live</i> gaat verschijnen. Ik heb de proefdruk binnen: een echt boek, van papier, 275 bladzijden dik. Ik aai de kaft, ruik aan het papier en laat de bladzijden door mijn vingers glijden. De letters vormen mijn woorden, mijn zinnen. Jente en Daniël komen tot leven in 89 hoofdstukken, zwart op wit. Het is echt...<br />
<br />
Nog één keer moet ik er doorheen. Zijn de woorden netjes afgebroken? Staan de witregels goed? Klopt de hoofdstuknummering? Ik heb de woorden en zinnen nu al zo vaak gezien, dat ik compleet blind ben geworden voor mijn eigen tekst.<br />
<br />
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-WrOtO-9INUg/XisnoVwvjvI/AAAAAAAANkc/l52c_mGkcOgUSoxD3CLE3AIKs506EIRagCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_20200104_175100794_Fotor_sq.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-WrOtO-9INUg/XisnoVwvjvI/AAAAAAAANkc/l52c_mGkcOgUSoxD3CLE3AIKs506EIRagCLcBGAsYHQ/s200/IMG_20200104_175100794_Fotor_sq.jpg" width="200" /></a>Dat dacht ik, maar dat blijkt niet zo te zijn. Eenmaal op papier herken ik mijn eigen zinnen niet meer terug. Niks herinnert me nog aan de dansende letters op mijn laptop, aan de zoveelste check. Nee, met het boek in mijn hand, kan ik van een afstandje mijn eigen verhaal lezen. En dat is eigenlijk best een leuk verhaal!<br />
<br />
Het boek sluit af met het dankwoord van de auteur. Ik lees het altijd graag. In dit dankwoord staan bekende namen. Namen van mensen die me de afgelopen jaren hebben gesteund, geholpen, die kritiek hebben geleverd, die er voor me waren. Ik word er warm van.<br />
<br />
De laatste verbeteringen stuur ik naar mijn uitgever, de laatst kans op een - ja, ik weet dat het niet bestaat, maar ik droom graag - foutloos boek. Mijn boek is af. Dit was mijn deel, nog even en dan is het de beurt aan de lezers...</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-68050449066369654352019-12-18T12:03:00.003-08:002019-12-18T12:18:56.165-08:00Debuteren, niet in de kouwe kleren<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-FQJ_QTVgOzQ/XfFCXfhnQeI/AAAAAAAAM40/KTWZ54WITAMrv7n8kDMkcnAlGiI_m1djgCLcBGAsYHQ/s1600/voorkantprivacylive.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1099" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-FQJ_QTVgOzQ/XfFCXfhnQeI/AAAAAAAAM40/KTWZ54WITAMrv7n8kDMkcnAlGiI_m1djgCLcBGAsYHQ/s200/voorkantprivacylive.png" width="136" /></a></div>
Ik ga debuteren, mijn eerst boek, de young adult <i>Privacy Live</i>, gaat verschijnen. Begin november kreeg ik een telefoontje van uitgeverij LetterRijn dat ze mijn boek wilden uitgeven. Daarna stapte ik in een sneltrein, die nog steeds heel hard rijdt.<br />
<br />
In zes weken tijd heb ik een korte biografie geschreven, een achterflaptekst en samen met de uitgever een kaft ontworpen. Over al die dingen heb ik nagedacht, getwijfeld, overlegd, opnieuw getwijfeld en uiteindelijk besloten.<br />
Ook heb ik de eerste redactie van mijn manuscript ontvangen en alle wijzigingen doorgevoerd (nadat ik er eerst over had nagedacht en getwijfeld), ik heb de mening van de proeflezers geïncasseerd, een nieuwe versie teruggestuurd en momenteel ben ik bezig de tweede redactieronde te verwerken. En of het vóór de kerst af kan zijn.<br />
<br />
Maar dat is nog niet alles. Ik ben in gesprek met de eigenaar van een hele leuke lokatie in Leiden voor de boekpresentie, ik heb aan een paar 'beroemdheden' in mijn netwerk gevraagd om een quote (en evenzoveel afwijzingen ontvangen), ik heb een website gemaakt, plannen bedacht voor de promotie van mijn boek, social media accounts verdubbeld, een contract getekend en nieuwe 'collega's' ontmoet.<br />
<br />
Ondertussen zwalken mijn emoties van trots, naar blij, naar zenuwachtig, naar gestrest, naar alles-overkomt-me-ik-heb-geen-enkele-controle-meer-help. En kwetsbaar, ik voel me kwetsbaar, op een goede manier, denk ik.<br />
<br />
Dus dat. Debuteren, dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-37514815114635639222019-11-30T04:29:00.000-08:002019-12-11T11:21:25.661-08:00In het donkere niets<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Or5fSDlIMBA/XebPzUhAAFI/AAAAAAAAMzg/9ZRVd-VCP-8HNIhsrcxHPP66cqbONMSjACLcBGAsYHQ/s1600/public-transportation-1-1541132-1600x1200_Fotor_sq.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-Or5fSDlIMBA/XebPzUhAAFI/AAAAAAAAMzg/9ZRVd-VCP-8HNIhsrcxHPP66cqbONMSjACLcBGAsYHQ/s200/public-transportation-1-1541132-1600x1200_Fotor_sq.jpg" width="200" /></a></div>
Ik reken af met de pinpas van de familierekening. Mijn man - altijd op de hoogte van wat er wordt af- en bijgeschreven - zal wel denken: ze gingen een middagje naar Utrecht en nu rekenen ze om negen uur ’s avonds af bij de Burger King op Schiphol. Wat is er gebeurd? Ik stuur hem berichtje: 'Lang verhaal en nee, onze portemonnee is niet gestolen.'<br />
<br />
Jasmijn en ik hadden ontspannen gewinkeld in Utrecht. We verheugden ons op een rustige avond. Netflix aan, bord op schoot. Om half zes vertrok de trein van Utrecht richting Leiden. De reis verliep voorspoedig, tot we er bijna waren. Drie minuten voor we zouden aankomen op onze eindbestemming stopte de trein in het donkere niets. Het personeel van de trein informeerde ons goed: er was geen hoogspanning meer. O nee, er stond een defecte trein voor ons. O wacht. Ja, dit was er echt aan de hand: de brug, vlak voor Leiden Lammenschans, was defect.<br />
<br />
Reizigers werd geadviseerd de trein naar Gouda te pakken en dan via Den Haag Centraal naar Leiden te reizen. Jasmijn en ik trokken onze wenkbrauwen op. Hoe dan? Waar dan? Maar opeens drong de werkelijkheid tot ons door: nog geen 500 meter van huis zou de trein van rijrichting veranderen en terugrijden naar Alphen aan de Rijn. En ja hoor, daar gingen we. Medereizigers vloekten binnensmonds.<br />
'Dat doen wij dus niet,' zei ik tegen Jasmijn. 'We nemen de bus.' Met mijn routeplanner vond ik ons nieuwe reisschema. We moesten de bus naar Schiphol nemen en dan twee keer overstappen.<br />
Was het maar waar.<br />
<br />
We moesten overstappen in Woubrugge. Op een donker kruispunt van autowegen verlieten we de bus. Er reden auto's, maar verder was het er stil, donker en afgelegen. Gelukkig waren we niet de enigen. Met z'n achten wandelden we de TL-verlichte route onder het kruispunt door naar de halte waar de volgende bus ons op zou pikken. Daar wachtten we. Er was een vrouw bij met een absurd kleurige broek, een andere vrouw met een bos krullen, een jonge jongen, een dertiger met een baard en een echtpaar met een enorme koffer. De bus zou over tien minuten komen. Jasmijn en ik bekeken de kaart. We waren al op de helft, hoefden nog maar een klein stukje.<br />
<br />
In de verte zagen we de bus naderen. De man met de baard stak zijn hand uit. Het leek me een overbodig gebaar, we waren met veel meer mensen dan hier op een gewone avond zouden staan. De buschauffeur zou ons echt wel zien. Maar dat leek niet het geval. De bus veranderde noch van richting, noch van snelheid. Meer mensen begonnen met hun armen te zwaaien, maar de bus denderde ons voorbij. Hij zat stamp- en stampvol zat. Iemand vloekte. Ik pakte de routeplanner erbij. De volgende bus zou komen over … een uur. Een diepe zucht, nerveus gegiechel. Het voelde als een déja vu – weet je nog <a href="https://zogaatdatnu.blogspot.com/2019/08/de-nachttrein.html">die keer dat we de nachttrein misten</a>? – we hadden verkeerd gegokt, dit was niet de snelste weg naar huis.<br />
<br />
De vrouw met krullen stapte op ons af. ‘Zullen we een taxi bellen?’ Wij knikten. We moesten alle drie naar Leiden Lammenschans. Ze begon te bellen en ondanks dat ze telkens iemand aan de lijn kreeg, had niemand een taxi beschikbaar om naar deze plek te komen. Ze belde haar man, die nam niet op. De vrouw met de gekleurde broek kwam bij ons staan. 'Mag ik ook met jullie meerijden naar Leiden?' Ondertussen installeerde ik de Uber-app. ‘Er zijn geen auto’s beschikbaar’, stond er in grote letters op het scherm.<br />
<br />
Op dat moment stopte er een auto bij de halte. De jonge jongen rende eropaf, opende de achterdeur en schoof naar binnen. Als eerste gered. Hij wilde net de deur dichttrekken, toen het echtpaar met de grote koffer aan de bestuurder vroeg of ze mee mochten rijden. De vader van de jongen knikte. Ik keek naar de vrouw met de krullen die de zoveelste taxicentrale aan de lijn had. Toen ik me terugdraaide zag ik nog net hoe de vrouw met de broek de deur van de auto dichttrok.<br />
<br />
Daar stonden we dan. Jasmijn, ik en de vrouw met de krullen. En de man met de baard. Die bekende schoorvoetend dat hij ook opgehaald zou worden, maar niet in de richting van Leiden ging. We keken elkaar aan. 'Misschien moeten we dan toch maar de bus naar Schiphol nemen. Dan weten we zeker dat we thuis komen.' Dus liepen we met z'n drieën door de tunnel terug en stapten in de volgende bus naar Schiphol.<br />
<br />
Op de luchthaven verlieten we de bus. ‘Waar is onze vrouw?’ vroeg Jasmijn, terwijl ze zoekend om zich heen keek. Het samen-uit-samen-thuis gevoel is sterk ontwikkeld bij haar. We wachtten op de krullenbol en namen netjes afscheid. Zij ging direct door naar Leiden, wij besloten eerst wat te eten. Het was inmiddels acht uur en we hadden trek. Gelukkig was er bij de Burger King nog een tafeltje vrij. </div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-91049345265419039732019-09-05T13:13:00.004-07:002019-09-21T11:19:28.048-07:00Winst?!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-D_fqr-eIGXY/XXFkH5HN73I/AAAAAAAALsA/FmBsy1fiWVwbUbsYzU9zyuIH1rrAbLEdgCLcBGAs/s1600/Schermafbeelding%2B2019-09-05%2Bom%2B21_Fotor.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="369" data-original-width="260" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-D_fqr-eIGXY/XXFkH5HN73I/AAAAAAAALsA/FmBsy1fiWVwbUbsYzU9zyuIH1rrAbLEdgCLcBGAs/s320/Schermafbeelding%2B2019-09-05%2Bom%2B21_Fotor.png" width="224" /></a></div>
Twee keer eerder deed ik mee met een schrijfwedstrijd. Twee keer haalde ik de longlist en twee keer bleef het daarbij. Dat ik niet won, daar had ik vrede mee - ik had zelfs niet anders verwacht - maar dat ik geen feedback kreeg, dat vond ik behoorlijk frustrerend. Nu weet ik wel, het is zeer ongebruikelijk dat je als deelnemer iets terughoort van de jury over je verhaal, maar toch... Waarom was mijn verhaal niet verder gekomen dan de longlist? Op deze manier leerde ik er niks van.<br />
<br /></div>
<div>
Gisteren zat ik op kantoor en zag ik dat ene Facebook-berichtje langskomen - ik zit echt niet de hele dag op Facebook tijdens werktijd, hoor, maar gisteren toevallig even - en toen gilde ik, begon oppervlakkig te ademen en nadat ik het berichtje drie keer goed had gelezen, verscheen er een glimlach op mijn gezicht die de hele dag niet meer verdween. Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven: ik heb een schrijfwedstrijd gewonnen. Drie maal is scheepsrecht.<br />
<br />
'Wat heb je gewonnen?' vroegen mijn collega's.<br />
'Nou... eh... niks eigenlijk, behalve dat mijn verhaal in een e-book staat, wat gratis te downloaden is, op Hebban.nl, de grootste lezerscommunity van Nederland, met een prachtige cover, gemaakt door Sander Verheijen, waar mijn (schrijf)naam megagroot op staat.'<br />
Ze keken me een beetje schaapachtig aan. 'Maar geen prijs dus.'<br />
'Ik kan niet blijer zijn,' zei ik en ze zijn lief, dus waren ze ook blij voor mij (nadat ik hen had getrakteerd op koffie en muffins).<br />
<br />
Confronterend, dat mijn schrijfnaam nu in één klap <i>out in the open</i> is. Angstaanjagend, dat iedereen mijn verhaal nu gaat lezen. Maar, wat ben ik trots, wat ben ik blij met de hartverwarmende reacties online en wat ben ik dankbaar voor de hulp die ik gekregen heb tijdens het schrijven van het verhaal (Irene, Theo, dank jullie wel!).<br />
Maar het allerfijnste vind ik dat ik nu eindelijk een keer feedback van de jury heb gekregen op een verhaal!<br />
<br />
En dan nu nog één keertje <a href="https://www.hebban.nl/artikelen/download-gratis-ebook-winst" target="_blank">de link naar Hebban waar je het e-book met mijn verhaal erin kan downloaden</a> :-)</div>
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-39349191478717271992019-06-28T11:10:00.003-07:002019-06-28T11:24:10.209-07:00De kapster<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-EBQMkitEEs4/XRZRqFp3elI/AAAAAAAAKeU/TYAmmLRddv8gvSeVo9Slqw2B91D14lGOQCLcBGAs/s1600/hairdresser-2-1429024-1599x1066_Fotor.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1066" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-EBQMkitEEs4/XRZRqFp3elI/AAAAAAAAKeU/TYAmmLRddv8gvSeVo9Slqw2B91D14lGOQCLcBGAs/s200/hairdresser-2-1429024-1599x1066_Fotor.jpg" width="200" /></a></div>
'Ik zag dat je aan het lezen was. Wat lees je?'<br />
Ik kijk naar de e-reader die uit mijn tas steekt. Gelukkig is de kaft niet zichtbaar.<br />
'Een roman,' zeg ik neutraal.<br />
<br />
Mijn haar moet nodig geknipt, maar ik ga niet graag naar de kapper. Er werken een stuk of tien meiden die ik nooit uit elkaar kan houden. Jonge meiden met te veel make-up, hun haar elke keer in een andere kleur en hun gespreksstof altijd hetzelfde: het weer en de snelheid waarmee hun kleine kinderen witte kleding vies maken. Ik heb werkelijk niets met hen gemeen. Ik draag zelden make-up, mijn haar is niet geverfd en ik heb mijn kinderen nog nooit iets wits aangetrokken. Mijn uiterlijk of dat van mijn kinderen is niet mijn hobby. Nee, mijn hobby is lezen.<br />
<br />
Ik lees graag en veel. Nu geef ik toe: hoe drukker mijn werk, hoe luchtiger mijn leesvoer, wat er op neer komt dat ik de laatste tijd voornamelijk romantische tussendoortjes lees. Voor literatuur, klassiekers of de nieuwste van Jan Siebelink heb ik aan het eind van de dag simpelweg geen energie meer. Dat betekent overigens niet dat ik flutromannetjes lees. Ik verwacht veel van de boeken die ik lees. Ze moeten goed geschreven zijn, het verhaal moet origineel zijn (behalve het einde, dat heb ik graag voorspelbaar) en de personages moeten kloppen qua psychologie (niet eerst zeggen dat je een huismus bent, om vervolgens elke avond de hort op te gaan). Geen bouquet-reeks dus, maar wel feelgood.<br />
<br />
Het gezicht van de kapster licht op. 'Feelgood? Vertel! Ik doe niets anders dan lezen!'<br />
Ik glimlach. 'Ken je Colleen Hoover? Dit boek, <i>Onvoorwaardelijk,</i> lees ik nu voor de tweede keer.'<br />
Ze pakt een schaar en schudt haar hoofd. 'Ken ik niet. Zelf ben ik helemaal gek op Jodi Ellen Malpas. <i>Mijn man </i>is mijn favoriet. Het eerste boek in dit genre wat ik las en ik was meteen verkocht.'<br />
Ik knik enthousiast, terwijl zij de dode puntjes uit mijn haar knipt. 'Dat had ik met Colleen Hoover. Cora Cormack vind ik trouwens ook heel goed. En heb je al 'ns iets van Marijke Vos gelezen?'<br />
'Weet je op welke website je moet kijken? Daar ga ik altijd heen om inspiratie op te doen. <a href="https://www.chicklit.nl/" target="_blank">ChickLit.nl</a>!'<br />
Ik moet lachen. Zal ik het vertellen? Of ben ik dan aan een opschepper? Voorzichtig zeg ik: 'Ik ben de bedenker van ChickLit.nl. Toen ik geen website kon vinden over dit soort boeken, heb ik er zelf maar een gemaakt.'<br />
'Wat?!' De kapster kijkt me aan alsof ze water ziet branden. 'Vertel me alles!'<br />
En omdat zij een schaar in haar handen heeft en ik zonder bril niet goed zie wat ze doet, doe ik wat ze zegt.<br />
<br />
Een half uur later zijn mijn haren geföhnd, hebben we nummers uitgewisseld en heb ik <i>Mijn man</i> online besteld. Ik huppel naar huis. Vanaf nu betekent naar de kapper gaan niet meer dat ik ongemakkelijke gesprekjes hoef te voeren over het weer, maar dat ik een half uur lang boekentips mag uitwisselen met iemand die me begrijpt.<br />
Wat kan ik doen om maar haar sneller te laten groeien? </div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-3992109257778486202019-03-17T12:33:00.001-07:002019-03-17T12:41:42.392-07:00Mijn tweede boek<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-a7k64Gw5EuQ/XGAu5HnAONI/AAAAAAAAIzc/_KM_IfbALC8TgahN_tyufrPYiH3OuRD8wCPcBGAYYCw/s1600/beauty-10-1431296_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-a7k64Gw5EuQ/XGAu5HnAONI/AAAAAAAAIzc/_KM_IfbALC8TgahN_tyufrPYiH3OuRD8wCPcBGAYYCw/s200/beauty-10-1431296_square.jpg" width="200" /></a></div>
Gisteren heb ik de eerste helft van mijn tweede boek (werktitel: Schoonheid) opgestuurd om te laten beoordelen door de <a href="https://www.thrilleracademie.nl/">Thriller Academie</a>.<br />
<br />
Omdat ik wilde leren schrijven ben ik begonnen met het gewoon te doen. Toen ik halverwege dat proces bleef hangen, heb ik op <a href="http://zogaatdatnu.blogspot.com/2019/02/op-schrijfvakantie.html">schrijfvakantie</a> geleerd hoe ik van schrijven een routine kan maken. Nu, terwijl ik bezig ben met boek nummer 2, merk ik dat ik opnieuw het gevoel heb vast te lopen. Ik heb vragen waar ik een antwoord op wil: Wat doe ik van nature goed en wat moet echt beter? Waar zou een les in techniek me helpen en waar kan ik beter het oordeel van proeflezers vragen? Was ik eerst 'onbewust onbekwaam', tegenwoordig ben ik 'bewust onbekwaam', zoals ik dat op mijn werk leer.<br />
<br />
Deze manuscript beoordeling zie ik dan ook als twee vliegen in één klap. Ten eerste ga ik er (hopelijk) heel veel van leren en ten tweede gaat het mijn tweede manuscript weer een stuk beter maken (hoop ik). Ja, mijn verwachtingen zijn hoog.<br />
<br />
In de tussentijd, met het lentezonnetje in de tuin, merk ik dat de creativiteit en het enthousiasme voor het schrijversvak weer begint te stromen. Ik barst van de ideeën voor nieuwe verhalen, ik kan niet wachten tot ik met een nieuw boek mag beginnen en wilde dat het al oktober was (dan heb ik een schrijfweek gepland).<br />
<br />
Maar eerst moet ik nog even mijn tweede boek afschrijven. 56.000 woorden staan al op papier, nog zo'n 24.000 te gaan. </div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-80574816599452751512019-03-10T11:57:00.003-07:002019-03-10T11:59:48.638-07:00Horizon taal<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-4nIlJGlH8Yc/XIVYx-RNFdI/AAAAAAAAJPg/qpT1YxeKFJkgzDmvms7AUTTsPo1YfmfDACLcBGAs/s1600/Horizon%2BTaal%2B-%2Bvoorkant%2Bomslag_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1587" data-original-width="1587" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-4nIlJGlH8Yc/XIVYx-RNFdI/AAAAAAAAJPg/qpT1YxeKFJkgzDmvms7AUTTsPo1YfmfDACLcBGAs/s200/Horizon%2BTaal%2B-%2Bvoorkant%2Bomslag_square.jpg" width="200" /></a>Sinds deze week ligt de verhalenbundel <i><a href="http://partnerprogramma.bol.com/click/click?p=1&t=s&s=5071&sec=books-nl&st=9789463670449&f=SBX">Horizon Taal</a> </i>in de digitale boekenwinkel. Ik ben een van de 27 schrijvers die voor dit boekje een verhaal inleverde. De andere verhalen zijn van deelnemers van <a href="http://zogaatdatnu.blogspot.com/2019/02/op-schrijfvakantie.html">de schrijfvakanties van Marlen Visser</a> en een verhaal is van de juf zelf.</div>
<br />
Ik heb geholpen om deze bundel, uitgegeven in eigen beheer, te maken. Een boek maken vanuit het niets is altijd weer een bijzonder proces. Eerst moet elke punt en komma goed staan. Vervolgens bepaalt de lettergrootte hoeveel pagina's het boek krijgt. En tot slot moet de cover precies op maat gemaakt worden.<br />
<br />
Tijdens het proces moeten heel veel keuzes gemaakt worden. Welke afmetingen krijgt het boek? Wat is een mooi lettertype? Moeten Engelse termen <i>cursief</i> worden? In een team van vijf mensen betekent dat veel overleg, heen en weer gemail en compromissen sluiten.<br />
<br />
Het resultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf. Van mij staat er een klein verhaaltje in, dat ik eerder publiceerde in een bundeltje columns. Stiekem en onder pseudoniem. Het heeft even geduurd voor ik uit durfde te komen voor mijn schrijfsels, maar het <i>point of no return </i>is inmiddels ruim gepasseerd.<br />
<br />
Voor wie het leuk vindt om te lezen wat beginnende (en meer gevorderde) schrijvers zoal schrijven, voor wie interesse heeft in de schrijfvakanties van Marlen en voor wie wil zien hoe mooi een boek in eigen beheer eruit kan zien is dit boekje zeker de moeite waard.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div>
<a href="http://partnerprogramma.bol.com/click/click?p=1&t=s&s=5071&sec=books-nl&st=9789463670449&f=SBX">Horizon Taal</a> </div>
<div>
Auteur: Diverse auteurs<br />
ISBN: 9789463670449</div>
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-39883888262129243402019-02-18T11:00:00.000-08:002019-02-18T11:00:05.960-08:00Ouderwetse draaischijf<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Dit filmpje is zo grappig! Deze jongens hebben nog nooit een telefoon met een draaischijf gebruikt en hebben geen idee hoe hem te bedienen.<br />
<br />
<iframe allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/oHNEzndgiFI" width="560"></iframe></div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-659496723233191372019-02-10T14:06:00.000-08:002019-02-11T12:02:35.081-08:00Werktitel<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-a7k64Gw5EuQ/XGAu5HnAONI/AAAAAAAAIzY/l3h7yj5KR4EpLy2hR9IccOBaNERVLBxqACLcBGAs/s1600/beauty-10-1431296_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="200" src="https://1.bp.blogspot.com/-a7k64Gw5EuQ/XGAu5HnAONI/AAAAAAAAIzY/l3h7yj5KR4EpLy2hR9IccOBaNERVLBxqACLcBGAs/s200/beauty-10-1431296_square.jpg" width="200" /></a></div>
Mijn tweede boek bestaat inmiddels uit ruim 50.000 woorden. De werktitel van dit nieuwe verhaal is <i>Schoonheid</i> en het is een klassieke (jonge) vrouwenthriller. Tenminste, dat is de bedoeling. Dat <a href="http://zogaatdatnu.blogspot.com/2018/04/welk-genre-is-je-boek.html">een duidelijk genre belangrijk</a> is voor een boek heb ik bij mijn eerste boek geleerd.<br />
Of dat eerste boek ooit nog uitgegeven wordt? Wie weet. Voorlopig is het mijn voornemen om eerst <i>Schoonheid</i> af te schrijven. Het liefst voor de zomer, zodat ik de (hopelijk) zonnige maanden kan gebruiken om nieuwe ideeën te bedenken. In het najaar heb ik een weekje vrij gepland om mijn eerste boek, met de werktitel <i>Privacy Live</i>, nog eenmaal te herschrijven. Ik heb van diverse proeflezers commentaar en tips gekregen en daar ben ik heel erg dankbaar voor. In oktober zal ik deze allemaal langslopen en kijken wat ik er mee kan doen.<br />
<br />
Dat is het plan. De kans bestaat dat ik precies die vrije week geen zin heb in mijn eerste boek. Misschien ben ik die week wel gegrepen door een idee voor boek 3 of boek 4. Misschien heb ik zin om een week lang blogs te schrijven of research te doen. Misschien wil ik de hele week Netflixen omdat dat is waar ik behoefte aan heb.<br />
<br />
Kortom, een planning bestaat om er vanaf te kunnen wijken. Tot de zomer is de bedoeling dat ik elk weekend aan het schrijven ben. In <i>Schoonheid</i> draait het allemaal om de stamboom van de familie van Fee. Er blijken nogal wat familiegeheimen te zijn. Fee ontdekt dat ze een oom heeft waarvan ze het bestaan niet wist. Uiteraard gaat ze op onderzoek uit, terwijl ze steeds meer signalen krijgt dat iemand wil dat ze daarmee stopt. Best een klassieke thriller, toch?</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-51808100377820218112019-02-10T02:56:00.003-08:002019-02-10T05:46:16.311-08:00Op schrijfvakantie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-LvviDwS_OE0/XGABGlMlOTI/AAAAAAAAIzA/teobpXU9NzYj1CIw6SS3MwUXIGuUs4dVwCLcBGAs/s1600/schrijfvakantie_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="325" data-original-width="325" height="200" src="https://3.bp.blogspot.com/-LvviDwS_OE0/XGABGlMlOTI/AAAAAAAAIzA/teobpXU9NzYj1CIw6SS3MwUXIGuUs4dVwCLcBGAs/s200/schrijfvakantie_square.jpg" width="200" /></a></div>
Op Facebook volg ik ontzettend veel mensen die iets met boeken doen, lezers, recensenten, schrijvers, bloggers en nog veel meer. In het najaar van 2017 kwam er een post langs van een schrijfvakantie. Een week op de waddenzee, met Marlen Visser, schrijfles en goed gezelschap.<br />
'Wat leuk voor beginnende schrijvers,' was mijn eerste reactie. Dit leek me echt zo'n activiteit waar 'andere mensen' zich voor zouden aanmelden.<br />
<br />
Opeens viel er keihard een kwartje. Zelf probeerde ik al 10 jaar een boek te schrijven. Ik had zelfs al 50.000 woorden op papier staan, maar op eigen houtje lukte het me gewoon niet om het af te ronden. Ik had Marlen Visser ooit ontmoet toen ik me nog met VrouwenThrillers.nl bemoeide en zou ik er niks van opsteken dan zou het in ieder geval gezellig worden. De boot vertrok al over twee weken, dus actie was geboden.<br />
<br />
Gelukkig werd de vakantie beide: gezellig en een succes. Met voldoende tips, inspiratie, vastberadenheid en zelfvertrouwen stapte ik van het schip. Wat volgde was een half jaar elk weekend schrijven met als resultaat: een afgerond manuscript. Het begin van <a href="https://sweek.com/nl/story/AgAADA4BZgABBwgJAwACAwtsCAA=?fbclid=IwAR3kjnF_0qzqcOchgQvjjM4uoZGHcvLi2mbZrhgBzrSn_JJnfhDpCBuuOKs" target="_blank">mijn verhaal Privacy Live is te lezen op Sweek</a>.<br />
<br />
Het jaar daarop heb ik me ingeschreven voor Marlens schrijfvakantie in Italie. Opnieuw een groot succes, met meer eten en meer zon, en net zoveel gezelligheid. Ik zou het iedereen aanraden. Voor mij zijn de vakanties 'life changing' geweest. Nog steeds schrijf ik (bijna) elk weekend en werk ik nu aan mijn tweede manuscript. <a href="https://zogaatdatnu.blogspot.com/2018/04/respect-voor-schrijvers.html">Mijn oefenboek</a> ga ik hierna weer oppakken.<br />
<br />
Ben je nieuwsgierig geworden? Er zijn dit jaar nog plaatsen vrij! Ga naar <a href="https://www.marlenbeekvisser.nl/410741429">www.marlenbeekvisser.nl</a> voor meer informatie.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-51390756192744075512018-07-16T10:51:00.000-07:002019-11-30T02:56:59.140-08:00Zomervakantie<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
Ik verheugde me als middelbare scholier altijd enorm op de zomervakantie. Zes weken lang afstand nemen van mijn wereld op
school. Even geen roddelende vriendinnen, geen make-up en mooie kleren, geen sociale rangorde en groepsdruk, en zelfs even helemaal geen contact met leeftijdsgenoten, alleen als ik daar zelf voor koos. In feite werd ik weer even helemaal kind, grote zus, en een onderdeel van het gezin. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Tijdens de zomervakantie waren mijn zusje en ik thuis op elkaar aangewezen. Dan knutselden we, deden spelletjes of lazen stripboeken. Eén zomer leende ik bij de bieb een boekje over de Rubiks Cube, en leerde alle stappen uit mijn hoofd om hem op te lossen. </div>
<div class="MsoNormal">
Als het mooi weer was gingen we naar het speeltuintje op de hoek van de straat, waar we verstoppertje speelden met vrienden uit de wijk, uren op het klimrek hingen, of met waterpistooltjes in de weer waren. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En we verveelden ons. Om de tijd te doden kon ik uren achter elkaar patiencen. Met echte (papieren) kaarten uiteraard. Constant speelde ik spelletjes met mezelf, waarbij ik me tijdens elk spelletje inprentte dat als ik zou winnen, die ene jongen na de vakantie met me zou dansen op het schoolfeest. Mijn moeder vond al dat patiencen overigens helemaal niets. Ze had liever gezien dat ik wat ondernemender was.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-NdNHKfQA93Q/WZ8XalEpQoI/AAAAAAAABgs/zySQ0Zowdcs0nt5TCaUITk3wzEn2OcRDQCLcBGAs/s1600/WP_20170824_20_05_56_Pro%2B%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="901" data-original-width="1600" height="180" src="https://1.bp.blogspot.com/-NdNHKfQA93Q/WZ8XalEpQoI/AAAAAAAABgs/zySQ0Zowdcs0nt5TCaUITk3wzEn2OcRDQCLcBGAs/s320/WP_20170824_20_05_56_Pro%2B%25281%2529.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maar afspreken met mijn beste vriendin Lisette was zo eenvoudig nog niet. Lisette woonde in Voorschoten en ik in Leiden. Om een afspraak te maken moest ik met onze huistelefoon opbellen naar haar huistelefoon en maar hopen dat ze thuis was. Die kans was klein, omdat ook Lisette met haar buurtvrienden, die ik stuk voor stuk nogal intimiderend vond, op straat rondhing. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
In de laatste week van de vakantie ging ik met gepaste tegenzin nadenken over als welke verbeterde versie van mezelf ik het nieuwe schooljaar wilde ingaan. Welke foto’s zou ik in mijn agenda plakken? Welke kleren zou ik dragen? Welke verhalen over mijn vakantie waren de moeite waard? <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Voor de tieners van tegenwoordig ziet de vakantieperiode er heel anders uit. De smartphones gaan ook op vakantie mee, met daarin hun boeken, hun sociale netwerk en hun kaartspel. Wifi op het vakantie-adres is noodzakelijk. Niet alleen omdat je anders van alles mist, maar ook omdat er foto's rondgestuurd moeten worden. Kijk 'ns wat een leuke jongen hier rondloopt! Kijk 'ns hoe mooi ik eruit zie in mijn bikini! En als vriendin X problemen heeft met haar ouders, dan moet ze geholpen en bijgestaan worden. Zélfs als vriendin X aan de andere kant van de wereld is. De stroom Whatsapp-berichtjes en foto’s gaat onverminderd door. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Datgene wat ik vroeger het fijnste vond aan de vakantie, dat ik weer even kind kon zijn, dat ik tijd had voor bezinning, dat ik echt even afstand kon nemen van mijn schoolleven, is er niet meer. Ook datgene wat ik het ergste vond aan de vakantie, verveling, bestaat niet meer. Hoewel ik - terugkijkend - de tijd dat ik me kon vervelen nog wel 'ns mis.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik heb geprobeerd mijn tieners deze vakantie enthousiast te
maken voor een offline dag, maar dat voorstel werd met net zoveel enthousiasme ontvangen
als het voorstel van mijn moeder destijds om mijn kaartspel weg te leggen. </div>
<div class="MsoNormal" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; color: black; font-family: "Times New Roman"; font-size: medium; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: normal; letter-spacing: normal; margin: 0px; orphans: 2; text-align: left; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<o:p></o:p></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-11372449764144061902018-06-11T14:48:00.000-07:002019-02-10T03:00:11.399-08:00Onvindbaar<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Wat als je iemand online niet kan vinden? Best een goed thema voor een thriller...<br />
<br />
<iframe allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/GEWnXmDfVZg" width="560"></iframe>
</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-91973635625332970302018-05-08T12:00:00.002-07:002019-02-10T05:46:31.938-08:00Een verhaaltje over twee tieners<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIyo/fjKFLBfKQKow9O5Zo5uE3HRhQqTM9TgGgCLcBGAs/s1600/evan-kirby-142074_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIyo/fjKFLBfKQKow9O5Zo5uE3HRhQqTM9TgGgCLcBGAs/s200/evan-kirby-142074_square.jpg" width="200" /></a></div>
'Waar gaat het over?' vragen mensen me als ik vertel dat ik een boek aan het schrijven ben.<br />
'Het is fictie, een young adult thriller,' antwoord ik dan, terwijl ik aan hun blik zie dat ze even moeten schakelen. Kennelijk is het in de kringen waarin ik verkeer (tussen mijn collega's) logischer dat ik een non-fictie boek schrijf.<br />
'Ook knap,' zeggen de meesten als mijn antwoord wat is ingedaald. 'En waar gaat het over?'<br />
Tijd voor de pitch, denk ik, de pitch die ik tijdens mijn schrijfvakantie heb geoefend. Toch improviseer ik meestal wat op de moment dat mensen echt geïnteresseerd zijn en doorvragen. Er komt dan iets uit mijn mond als: 'Het gaat over een televisieprogramma, over privacy en over het opzoeken van grenzen.'<br />
Op dit moment in het gesprek begint men langzaam weer onder de indruk te raken. 'Wat knap. Ik zou het niet kunnen.'<br />
'Tuurlijk, iedereen kan dat. Het kostte heel wat tijd, maar uiteindelijk is het gewoon een leuk verhaaltje over twee tieners geworden.'<br />
<br />
Nu mijn verhaal af is en bij een proeflezer ligt, ben ik afwisselend heel trots en heel onzeker. Hoe heb ik in hemelsnaam zoveel woorden kunnen schrijven over zo'n eenvoudig en dun verhaaltje? Hoe kan mijn simpele schrijfstijl ooit goed genoeg gevonden worden door een uitgever? Is dit echt het verhaal waarmee ik wil debuteren?<br />
Gelukkig ben ik soms ook gewoon trots. Mijn verhaaltje over twee tieners is er toch maar mooi gekomen.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-37232947387353701102018-04-24T10:49:00.000-07:002019-02-10T05:47:10.701-08:00Mijn oefenboek<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIys/V6Otu0pv4JYprXnq4sVWIHwkeSravPUugCEwYBhgL/s1600/evan-kirby-142074_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIys/V6Otu0pv4JYprXnq4sVWIHwkeSravPUugCEwYBhgL/s200/evan-kirby-142074_square.jpg" width="200" /></a></div>
Gebaseerd op het aantal boeken dat elke maand uitkomt, lijkt het schrijven van een boek iets wat iedereen kan. Elke week liggen er weer nieuwe debuten, series en bundels in de boekenwinkel. En ze zijn echt niet allemaal goed. Als aspirant schrijver ga je bijna geloven dat het een makkie is om daar tussen een plekje te krijgen, als je maar hard genoeg werkt.<br />
<br />
Nu ik de eerste versie van mijn boek af heb, realiseer ik me pas hoe moeilijk het is om een goed boek te schrijven. Je moet fantastische verhalen kunnen verzinnen, goed Nederlands kunnen schrijven, doorzettingsvermogen hebben, een verhaal op zo'n manier op kunnen bouwen dat de spanning niet inzakt, je moet karakters in woorden kunnen vangen, sprekende dialogen kunnen produceren, een grote woordenschat hebben, emoties oproepen bij de lezer, een boodschap overbrengen, show-don't-tell toepassen, geen type- of taalfouten maken en origineel zijn. Welke supermens kan dat allemaal?<br />
<br />
Ik moet in ieder geval nog erg veel leren. Het was een beproeving om te komen waar ik nu ben en de weg naar de boekhandel is nog steeds niet gegarandeerd. Hoe meer ik aan mijn teksten schaaf, hoe vaker ik vind dat het veel beter moet. Dat maakt dat ik mijn eerste boek zie als mijn oefenboek. Ik zal nooit meer denken dat het schrijven van een boek gemakkelijk is.<br />
<br />
Respect voor alle schrijvers van wie ooit een boek is gepubliceerd. Respect!</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-25934971346276617972018-04-14T13:33:00.000-07:002019-02-10T05:47:26.277-08:00Welk genre is je boek? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIys/V6Otu0pv4JYprXnq4sVWIHwkeSravPUugCEwYBhgL/s1600/evan-kirby-142074_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIys/V6Otu0pv4JYprXnq4sVWIHwkeSravPUugCEwYBhgL/s200/evan-kirby-142074_square.jpg" width="200" /></a></div>
En toen was mijn Young Adult Thriller af en liet ik een deel ervan lezen door een bevriende uitgever en een bevriende proeflezer. 'Het is eigenlijk helemaal geen thriller,' zei de uitgever. 'Waarom noem je het een Young Adult?' vroeg de proeflezer. 'Wat maakt het uit,' dacht ik.<br />
<br />
Maar het maakt heel veel uit, realiseerde ik me, toen ik hun woorden even liet bezinken. Uitgevers willen een genre, lezers willen een genre. Een wereld zonder hokjes klinkt misschien geweldig, maar waarop moet een lezer een boek beoordelen voordat hij of zij het gelezen heeft, als je het genre niet kan benoemen.<br />
<br />
Ik noem mijn boek een Young Adult thriller omdat de hoofdpersonen 17 en 19 jaar oud zijn en omdat het een spannend verhaal is. Maar het is geen klassieke whodunnit en ook geen standaard thriller (ook al sterft er wel iemand in het verhaal). Als ik het zelf in een hokje mocht stoppen dan zou ik zeggen dat mijn verhaal past in het hokje van The Twilight Zone: een mysterie met een verrassend einde. Hoe duid je dat genre? Iemand een idee?<br />
<br />
Inmiddels heb ik het boek ietsje spannender gemaakt, maar nog steeds past het niet in een standaard hokje. Ik ben dan ook heel benieuwd naar de reacties van mijn proeflezers. Misschien hebben zij nog een geniale ingeving.</div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2661339798672828253.post-22913130740107677962018-03-30T11:00:00.000-07:002019-02-10T05:47:45.802-08:00Tachtigduizend<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIys/V6Otu0pv4JYprXnq4sVWIHwkeSravPUugCEwYBhgL/s1600/evan-kirby-142074_square.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="200" src="https://2.bp.blogspot.com/-4wYDQlhfShs/XF_2sHjbMlI/AAAAAAAAIys/V6Otu0pv4JYprXnq4sVWIHwkeSravPUugCEwYBhgL/s200/evan-kirby-142074_square.jpg" width="200" /></a></div>
Mijn manuscript heeft de 80.000 woorden bereikt. Ik heb het gehaald. Ik heb een boek geschreven!<br />
<br />
Al meer dan tien jaar droom ik van een boek. Dit boek. Het verhaal wat nu eindelijk zwart op wit staat, zit al even zolang in mijn hoofd. Het is nog niet af. Bijna. Maar ik heb de magische grens gehaald. Tachtigduizend woorden.<br />
<br />
Wat een reis was het om hier te komen. Van de eerste brainstormideeën, tot aan de laatste weken, waarin het hobbygehalte een beetje minder werd en het schrijven toch wel erg op werk ging lijken. Onderweg deed ik een LOI schrijfcursus, waar ik halverwege mee stopte, las ik boeken over schrijven en hielp aspirant-schrijvers met hun korte verhalen. En o ja, ik publiceerde ook nog een boekje in eigen beheer, onder pseudoniem, waar ik maar een handjevol mensen over vertelde.<br />
<br />
Ondanks kleine succesjes voelde het alsof ik aan een dood paard trok. Ik barstte van de plannen, ik probeerde vanalles om mijn schrijfstem en bijbehorende ritme te vinden (zonder succes), ik gaf het op en begon weer opnieuw, om er vervolgens toch weer mee te stoppen. Op een dag gaf ik het echt op. Ik was er klaar mee. Ik stortte me op mijn werk.<br />
<br />
Kennelijk, als je iets heel graag wilt, moet je soms loslaten in plaats van je vastklampen. Toen ik losliet (écht losliet!), diende de oplossing zich alsnog aan in de vorm van een eenvoudig Facebookberichtje. <a href="https://zogaatdatnu.blogspot.com/2019/02/op-schrijfvakantie.html">Maar daarover later meer</a>. Vandaag geniet ik dat de eerst horde is genomen. Ik heb 80.001 woorden geschreven!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-K8ACH_qt-0U/WumnXgcxxoI/AAAAAAAAFv8/5JRcF0_OoTw3BIVG8D1sejOUMLT_hCmYQCLcBGAs/s1600/21432958_1745529305470339_6933089516938087146_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="425" data-original-width="426" height="319" src="https://2.bp.blogspot.com/-K8ACH_qt-0U/WumnXgcxxoI/AAAAAAAAFv8/5JRcF0_OoTw3BIVG8D1sejOUMLT_hCmYQCLcBGAs/s320/21432958_1745529305470339_6933089516938087146_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Annet Hulsthttp://www.blogger.com/profile/02254985101839388856noreply@blogger.com