Hoe ik een boekengek werd - deel 1
Het was al de derde dag op rij dat ik mijn kinderen verwaarloosde. Het was mijn vrije dag en in de regel de drukste dag van de week. Normaal gesproken zagen mijn woensdagen er zo uit: boodschappen, de was, luiers, vingerverven, frisse neus, peuterzwemmen en stofzuigen. Deze week sloeg ik het vingerverven over, net als de was en de frisse neus. Ik hoopte dat de jongste lang bleef slapen tussen de middag, dat mijn moeder niet onverwacht langs kwam en dat de oudste misschien eventjes zichzelf zou vermaken. Dan kon ik lezen. Ik was namelijk begonnen in Het dagboek van Bridget Jones en ik wilde alleen nog maar verder lezen. Het was oktober 2002.
De film Bridget Jones’s Dairy was in de bioscoop te zien. Ik was nieuwsgierig, maar eigenlijk wilde ik een boek dat zo'n hype was niet lezen. Het was waarschijnlijk voorspelbaar. En zoetsappig. En oppervlakkig. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van de weerzin: ik wilde mijn vooroordeel kunnen onderbouwen met feiten. Ik kocht Het dagboek van Bridget Jones en begon te lezen. Het was voor het eerst sinds jaren dat ik tijd maakte om iets anders te lezen dan een artikeltje in een tijdschrift of de koppen van de krant. Ik had twee dochtertjes van twee en vier jaar oud en was nogal druk geweest de afgelopen tijd. Maar nu was ik begonnen met lezen en ik kon niet meer stoppen. Ik moest gewoon tijd maken voor Bridget.
Op maandag begon ik met lezen, op woensdagavond had ik het boek uit. Bridget was in drie dagen tijd mijn beste vriendin geworden en ik miste haar toen ik zonder haar verder moest. Het boek bleek inderdaad voorspelbaar en zoetsappig, maar het was niet oppervlakkig. Tenminste, niet echt. Het was komisch en serieus tegelijk, geschreven in een lekker vlot ritme. Daarnaast genoot ik van Bridget, die zo menselijk was dat ik mezelf in haar herkende. En van haar zelfspot kon ik zeker nog wat leren. Haar belevenissen waren behoorlijk over the top, verrassend en bizar, het verhaal barstte van de toevalligheden, maar de combinatie met de serieuze ondertoon maakte haar dagboek anders, niet méér van hetzelfde, maar juist vernieuwend. Op donderdag kocht ik deel 2, Het nieuwe dagboek van Bridget Jones, en las dat ook in drie dagen uit.
Ik ging op zoek naar een website waar meer van ‘zulke boeken’ te vinden waren, waar ik kon zien welke boeken goed waren en welke tegenvielen, voor welk boek je zonder aarzelen 16 euro (het was 2002!) betaalde en voor welk boek dat veel te veel was. Ik zag de website voor me: Hij was roze, niet te serieus, maar ook niet te kinderlijk. Geen prinsessen-website, maar wel meisjesachtig en ook hip, een site voor moderne vrouwen die van boeken hielden. Roze met een ruitje. Een website gemaakt door iemand die gek was op dit genre. Maar hoe ik ook zocht, ik kon de website niet vinden. Hij bestond niet.
Ik moest hem zelf maken. Dat jaar leerde ik hoe ik een website kon bouwen. Uit boeken en van collega's leerde ik de kneepjes van het vak. Ik vond het leuk om te programmeren, iets te maken, iets te creëren. Het idee dat je zelf een website kon ontwerpen, bouwen en dan zomaar online kon zetten, vond ik geweldig (het was inmiddels 2003, Hyves bestond nog niet!). Over de naam van mijn nieuwe boekensite moest ik even nadenken. In mijn hoofd kwam een vage herinnering boven. Er was een naam voor dit genre. Een keer had ik een artikel gelezen over Het dagboek van Bridget Jones en het succes van het boek. Daarin werd een term gebruikt: ‘chicklit’. Chicklit was een Britse term, de afkorting van chick literature. Ik controleerde of de domeinnaam www.chicklit.nl nog vrij was. Dat was zo. Dus registreerde ik hem, klikte een website in elkaar - roze met een ruitje - en zette de website online. Chicklit.nl was geboren.
Inmiddels is de website niet meer van mij, maar de herinneringen zijn springlevend. En nog leuker vind ik het om ze hier weer op te halen. Binnenkort deel 2 van Hoe ik een boekengek werd :-)
De film Bridget Jones’s Dairy was in de bioscoop te zien. Ik was nieuwsgierig, maar eigenlijk wilde ik een boek dat zo'n hype was niet lezen. Het was waarschijnlijk voorspelbaar. En zoetsappig. En oppervlakkig. Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid het van de weerzin: ik wilde mijn vooroordeel kunnen onderbouwen met feiten. Ik kocht Het dagboek van Bridget Jones en begon te lezen. Het was voor het eerst sinds jaren dat ik tijd maakte om iets anders te lezen dan een artikeltje in een tijdschrift of de koppen van de krant. Ik had twee dochtertjes van twee en vier jaar oud en was nogal druk geweest de afgelopen tijd. Maar nu was ik begonnen met lezen en ik kon niet meer stoppen. Ik moest gewoon tijd maken voor Bridget.
Op maandag begon ik met lezen, op woensdagavond had ik het boek uit. Bridget was in drie dagen tijd mijn beste vriendin geworden en ik miste haar toen ik zonder haar verder moest. Het boek bleek inderdaad voorspelbaar en zoetsappig, maar het was niet oppervlakkig. Tenminste, niet echt. Het was komisch en serieus tegelijk, geschreven in een lekker vlot ritme. Daarnaast genoot ik van Bridget, die zo menselijk was dat ik mezelf in haar herkende. En van haar zelfspot kon ik zeker nog wat leren. Haar belevenissen waren behoorlijk over the top, verrassend en bizar, het verhaal barstte van de toevalligheden, maar de combinatie met de serieuze ondertoon maakte haar dagboek anders, niet méér van hetzelfde, maar juist vernieuwend. Op donderdag kocht ik deel 2, Het nieuwe dagboek van Bridget Jones, en las dat ook in drie dagen uit.
Ik ging op zoek naar een website waar meer van ‘zulke boeken’ te vinden waren, waar ik kon zien welke boeken goed waren en welke tegenvielen, voor welk boek je zonder aarzelen 16 euro (het was 2002!) betaalde en voor welk boek dat veel te veel was. Ik zag de website voor me: Hij was roze, niet te serieus, maar ook niet te kinderlijk. Geen prinsessen-website, maar wel meisjesachtig en ook hip, een site voor moderne vrouwen die van boeken hielden. Roze met een ruitje. Een website gemaakt door iemand die gek was op dit genre. Maar hoe ik ook zocht, ik kon de website niet vinden. Hij bestond niet.
Ik moest hem zelf maken. Dat jaar leerde ik hoe ik een website kon bouwen. Uit boeken en van collega's leerde ik de kneepjes van het vak. Ik vond het leuk om te programmeren, iets te maken, iets te creëren. Het idee dat je zelf een website kon ontwerpen, bouwen en dan zomaar online kon zetten, vond ik geweldig (het was inmiddels 2003, Hyves bestond nog niet!). Over de naam van mijn nieuwe boekensite moest ik even nadenken. In mijn hoofd kwam een vage herinnering boven. Er was een naam voor dit genre. Een keer had ik een artikel gelezen over Het dagboek van Bridget Jones en het succes van het boek. Daarin werd een term gebruikt: ‘chicklit’. Chicklit was een Britse term, de afkorting van chick literature. Ik controleerde of de domeinnaam www.chicklit.nl nog vrij was. Dat was zo. Dus registreerde ik hem, klikte een website in elkaar - roze met een ruitje - en zette de website online. Chicklit.nl was geboren.
Inmiddels is de website niet meer van mij, maar de herinneringen zijn springlevend. En nog leuker vind ik het om ze hier weer op te halen. Binnenkort deel 2 van Hoe ik een boekengek werd :-)
