Experts op tv

Hoe ik een boekengek werd - deel 3

Wij van Chicklit.nl bleken net zo blij met uitgeverijen, als zij met ons. Samen organiseerden we Mail&Win-acties en interviews met schrijvers. Ook journalisten vonden ons. Elke week kwam er wel een verrassend, stoer, spannend, belachelijk of opvallend mailtje binnen. Of we naar een boekpresentatie wilde komen, of we geïnterviewd wilden worden (S. en ik waren nu immers de chicklit-experts), of we (en ik verzin dit niet!) een reisje naar Frankrijk wilden maken om een auteur te ontmoeten. Voor sommige evenementen maakten S. en ik tijd.

Op een podium in Elspeet ontmoette ik Sander Verheijen (sorry, Sander, ik weet ook niet meer wanneer het was, 2003 of 2004). Tijdens een bijeenkomst voor uitgevers en boekhandelaren was er een vragenuurtje georganiseerd voor het publiek. Er waren in dit tijd precies drie(!) boekenwebsites: Crimezone.nl, Literatuurplein.nl en Chicklit.nl. Met z’n drieën zaten we op houten stoeltjes op het podium en beantwoordden alle vragen. Het publiek was zich ervan bewust dat ‘het internet’ invloed ging hebben op de boekenwereld, maar hoe snel dat zou gaan, daarvan hadden we geen idee.

Toen het nieuwste boek van Josie Lloyd en Emlyn Rees verscheen, was er door uitgeverij Archipel een waar spektakel georganiseerd dat de hele dag duurde. Het echtpaar was, hoogzwanger en met hun jonge dochtertje, naar Amsterdam gekomen. Ze werden geïnterviewd door diverse journalisten en ook S. en ik mochten kennis met hen maken. Daarna was er een rondvaart door de grachten georganiseerd, aangekleed met een high tea. Het tv-programma Nova was erbij om alles en iedereen te filmen: journalisten, fotografen, Susan Smit(!), cameramannen, mensen van de uitgeverij en fans die via Chicklit.nl een toegangskaartje hadden gewonnen.

Mijn grootste uitdaging voor die dag: wat moest ik aantrekken? Uiteindelijk kocht ik een opvallende, wijde, knalroze broek en droeg daar een eenvoudig zwart t-shirt op. Voor de gelegenheid had ik wat mascara opgedaan. In Amsterdam aangekomen bleek ik behoorlijk underdressed. Ik hoopte nog een woordje te wisselen met Susan, maar naast haar voelde ik me dik, klein - Susan is heel lang - en zo gewoontjes, dat ik, nadat ik me aan haar had voorgesteld, compleet dicht sloeg. Maar dat was nog niet het ergste van de dag. 

S. en ik zouden namelijk ook geïnterviewd worden door Nova (vandaar die mascara). Had ik al gezegd dat wij nu als 'experts' gezien werden? Het leek mij helemaal geweldig om op tv te komen. In mijn fantasie zou ik een briljant televisie-optreden geven en iedereen duidelijk uitleggen wat het verschil was tussen chicklit en flutromannetjes. Daarna zou ik bij diverse televisieprogramma’s aan tafel plaatsnemen. De werkelijkheid was anders.

S. en ik werden in het grachtenpand van de uitgeverij bij een bureau neergezet - het leek zo net of wij een eigen kantoor hadden - met achter ons een computer met Chicklit.nl op het scherm. Er was een cameraman die ons in een bepaalde hoek positioneerde en een journalist die ons vragen stelde. We oefenden een beetje en al snel verscheen er een frons op het gezicht van de journalist: ‘Nou moet je niet zo blijven lachen.’ De cameraman had ons beiden in beeld en keek eveneens geïrriteerd. Ik was Chicklit.nl gestart met een dikke knipoog. Is het niet eigenlijk heel grappig dat wij, geëmancipeerde, intelligente vrouwen, zo graag lekkere zwijmelboeken lezen? Zo serieus nam ik het allemaal niet, en dat was kennelijk aan me te zien. ‘We gaan het anders doen,’ zei de journalist en draaide zijn lichaam naar S.

S. deed het fantastisch. Haar gezicht bleef in de plooi en ze beantwoordde alle vragen alsof er niks belangrijkers op de wereld bestond dan chicklit. Toen Nova die avond werd uitgezonden, was ik nergens te bekennen. Mijn optreden, inclusief mijn knalroze broek, was er vakkundig uitgeknipt. Een carrière voor de camera heb ik toen maar laten varen. Op televisie komen is serious business.