Hoe ik een boekengek werd - deel 6
Een aantal maanden voor ik Het dagboek van Bridget Jones las, stierf mijn grootmoeder. Ze was 93 jaar geworden. Toen ze stierf, was ze zo gekrompen dat ze nog maar 1 meter 50 was. Ze had lang grijs haar, dat ze in een knotje achterop haar hoofd droog, droeg ouderwetse bloemetjesjurken en rook altijd naar viooltjes. Ze wilde graag dat wij haar ‘grootmoeder’ noemden. ‘Oma’ vond ze te gewoontjes.
Mijn liefde voor boeken heb ik van haar. Grootmoeder gaf ons nooit geld of snoep, maar boeken. In haar kast had ze een vak ingericht speciaal voor mijn zusje en mij. Als we bij haar op bezoek gingen, rende ik altijd meteen naar de kast. Elke week stonden er nieuwe boeken in. De ene keer waren het stomme boeken, saaie klassiekers of te moeilijke literatuur, de andere keer waren het precies de boeken die ik wilde lezen: Thea Beckman, Tonke Dragt, Jan Terouw. Toen ik ging puberen kreeg ik van haar Kinderen van Moeder Aarde. Zo mooi. Toen ik ouder werd kocht ze Gödel, Esher, Bach voor me.
Als we bij haar logeerden mochten we mee naar De Kler, een van de grootste boekhandels in Leiden. Dan trok ze haar groene, wollen jas aan, controleerde haar steeds dunner wordende knot en gingen we met de bus – met haar roze strippenkaart – naar het centrum. In De Kler werd ze warm onthaald door het voltallige personeel. ‘Wilt u een kopje koffie?’ ‘Zijn dit uw kleinkinderen?’ Grootmoeder liet zich de rol van eregast graag aanmeten. Als haar kopje leeg was, koos ze de boeken uit die ze wilde hebben en die werden dan in de loop van de week bij haar thuis bezorgd. Toen ze niet zo makkelijk meer naar de stad kon, stuurde De Kler haar een catalogus zodat ze vanuit haar stoel bij het raam kon winkelen. Elk jaar op haar verjaardag ontving ze een enorme bos bloemen van hen.
Toen ze echt oud werd, en mijn vader haar financiën moest regelen, kwam hij erachter hoeveel geld ze per maand aan boeken uitgaf… het was haar grootste kostenpost.
Mijn liefde voor boeken heb ik van haar. Ik typ dit stukje tekst terwijl ik achter haar antieke bureautje zit en nog steeds is een groot deel van de boeken in mijn kast ooit van haar geweest. Grootmoeder had het geweldig gevonden om te weten dat ik nu zelf een boek geschreven heb. Geen saaie klassieker, maar een young adult. Iets te gewoontjes voor haar smaak, maar toch…
Een aantal maanden voor ik Het dagboek van Bridget Jones las, stierf mijn grootmoeder. Ze was 93 jaar geworden. Toen ze stierf, was ze zo gekrompen dat ze nog maar 1 meter 50 was. Ze had lang grijs haar, dat ze in een knotje achterop haar hoofd droog, droeg ouderwetse bloemetjesjurken en rook altijd naar viooltjes. Ze wilde graag dat wij haar ‘grootmoeder’ noemden. ‘Oma’ vond ze te gewoontjes.
Mijn liefde voor boeken heb ik van haar. Grootmoeder gaf ons nooit geld of snoep, maar boeken. In haar kast had ze een vak ingericht speciaal voor mijn zusje en mij. Als we bij haar op bezoek gingen, rende ik altijd meteen naar de kast. Elke week stonden er nieuwe boeken in. De ene keer waren het stomme boeken, saaie klassiekers of te moeilijke literatuur, de andere keer waren het precies de boeken die ik wilde lezen: Thea Beckman, Tonke Dragt, Jan Terouw. Toen ik ging puberen kreeg ik van haar Kinderen van Moeder Aarde. Zo mooi. Toen ik ouder werd kocht ze Gödel, Esher, Bach voor me.
Als we bij haar logeerden mochten we mee naar De Kler, een van de grootste boekhandels in Leiden. Dan trok ze haar groene, wollen jas aan, controleerde haar steeds dunner wordende knot en gingen we met de bus – met haar roze strippenkaart – naar het centrum. In De Kler werd ze warm onthaald door het voltallige personeel. ‘Wilt u een kopje koffie?’ ‘Zijn dit uw kleinkinderen?’ Grootmoeder liet zich de rol van eregast graag aanmeten. Als haar kopje leeg was, koos ze de boeken uit die ze wilde hebben en die werden dan in de loop van de week bij haar thuis bezorgd. Toen ze niet zo makkelijk meer naar de stad kon, stuurde De Kler haar een catalogus zodat ze vanuit haar stoel bij het raam kon winkelen. Elk jaar op haar verjaardag ontving ze een enorme bos bloemen van hen.
Toen ze echt oud werd, en mijn vader haar financiën moest regelen, kwam hij erachter hoeveel geld ze per maand aan boeken uitgaf… het was haar grootste kostenpost.
Mijn liefde voor boeken heb ik van haar. Ik typ dit stukje tekst terwijl ik achter haar antieke bureautje zit en nog steeds is een groot deel van de boeken in mijn kast ooit van haar geweest. Grootmoeder had het geweldig gevonden om te weten dat ik nu zelf een boek geschreven heb. Geen saaie klassieker, maar een young adult. Iets te gewoontjes voor haar smaak, maar toch…
